گفتگو با معصومه ترابی دختر رزمی کار : مبارزه عشق و هنر من است | بارها من را تخریب کردند

معصومه ترابی گرچه در میان دختران ورزشکار قم یک چهره مدال آور در عرصه برون مرزی نیست اما کسی نمی‌تواند استعداد ذاتی او در رشته‌های رزم محور را نادیده بگیرد. او در تکواندو، ورزش‌های رزمی و کونگ فو مدال آور بوده است و اخیراً در مسابقات کیک بوکسینگ تبریز مدال گرفت. قم اسپورت به بهانه این مدال و ادامه روند مدال‌های او از یک سو و انتقاداتی که از او در مورد عدم تمرکز در یک رشته می‌شود با ترابی به گفتگو پرداخته است:

اواخر سال ٩٢ بود که رزمی را با رشته تکواندو نزد استاد معصومه سلیمی شروع کردم و بعد از این که اولین مدال را در مسابقات چند جانبه تکواندو کسب کردم علاقه شدید به ورزش قهرمانی پیدا کردم و عاشق مسابقه شدم. از آن روز هدفم شد مدال المپیک. شاید مهم‌ترین دلیلی که باعث شد در تکواندو ماندگار نشوم این بود که در آن زمان مسابقات تکواندو خیلی کم برگزار می‌شد و سالی دوبار هم مسابقات کشوری داشت. هر زمان، شرایط خود را دارد و شاید مسیر من می‌توانست در همان زمان به سوی مسیر قهرمانی در این رشته المپیکی تغییر کند.

اعتقاد دارم تکواندو عطش من برای مبارزه و مسابقه را سیراب نمی‌کرد. من انرژی فوق العاده ای داشتم و دوست داشتم مسابقه دهم. با رشته‌های دیگر مثل کیک بوکس و کونگ فو و موی تای آشنا شدم بدون اینکه آموزشی از قبل دیده باشم و با اعتماد به نفس بالا و باور به پاهای تکواندویی، یک به یک مسابقات را شرکت کردم. زمانی که دیدم در سال ٩٥ از دید کارشناسان رسانه قم در بین ستاره‌های ورزش استان، آن هم با کمترین سن و سابقه ورزشی انتخاب شده‌ام فهمیدم که در مسیر درستی حرکت می‌کنم.

می‌خواستم قهرمان ماندگاری برای ورزش استان و کشورم شوم. بسیاری می‌پرسند که چرا این قدر تغییر رشته می‌دهم و می‌خواهم بگویم مبارزه برای من یک هدف و علاقه بزرگ است. برای من فرقی نمی‌کند که در چه رشته‌ای کجا و برای چه مسابقه دهم. من فقط می‌خواستم رقابت کنم.

کاری به اختلاف رقابت سبک‌ها و هیئت‌های ورزشی ندارم و خودم رو پاسوز این اختلافات نمی‌کنم. انتخاب من به جای تمرکز روی یک رشته، جنگیدن در رشته‌های مختلف و تجربیات تازه بود. دلیل دیگر من برای فعالیت در چند رشته این است که در هر دوره مسابقات معتبر بین المللی یک رشته حذف می‌شود و یک رشته رزمی دیگر می‌آید و می‌خواهم در همه رشته‌ها عنوان دار باشم تا اگر رشته‌هایی که در آن تبحر دارم وارد یک رویداد بزرگ شد بتوانم شانسم را امتحان کنم.

قطعاً کسی که هدف دارد اگر از سوی هیئت استان خود حمایت شود و به عبارت دیگر، آن هیئت ورزشی ورزشکارش را دلگرم و حفظ کند آن ورزشکار به سمت و سوی دیگری نمی‌رود. متاسفانه تاوان کار کردن من در چند رشته ورزشی این بود که هیچ یک از هیئت‌های ورزشی روی من حساب جدی باز نمی‌کنند. با این موضوع کنار آمده‌ام و همچنان به مسابقه دادن و رقابت فکر می‌کنم.

هیئت ورزشی اگر بخواهد حسابی هم باز کند باز هم کمک خاصی انجام نمی‌دهد. نهایت کمک هیئت‌های ورزشی این است که معرفی نامه‌ای برای مسابقات می‌دهد که آن هم جزء تکالیف هیئت‌ها است. خود من ۳ سال قبل از رئیس یکی از هیئت ها عاجزانه طلب کمک کردم و گفتم به من کمک کنید که من هفته‌ای یکی دوبار در تهران زیر نظر هر استادی که صلاح می دانید تمرین کنم و من هم تعهد می‌دهم تمام قد در خدمت رشته ام و استان باشم.

ایشان گفت شما اول برادری‌ات را ثابت کن و برای ما مقام بیاور و بعد توقع حمایت داشته باش. شاید نظر ایشان منطقی به نظر برسد اما سؤال این است که اگر حمایت ویژه‌ای اتفاق نیفتد چطور می‌توان مقام آورد؟ این شاید به مذاق آن هیئت خوش نیاید اما هیئت کونگ فو و هیئت ورزش‌های رزمی خیلی بیشتر پشتیبان من بودند و من را حمایت کردند.

موی تای هم به‌صورت آزمایشی وارد بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ و المپیک جوانان شده شده ولی تا المپیک ۲۰۲۴ مشخص نیست که در جدول رشته‌های المپیک بماند یا خیر. شاید در موی تای دری باز شود ضمن این که به تلاشم ادامه می‌دهم و امیدوارم سرانجام در ورزش قهرمانی به نقطه دلخواهم برسم.

این نکته را لازم به ذکر می دانم که تاکنون هم این مقام‌های ناچیز را بدون داشتن تمرین حرفه‌ای به دست آورده‌ام. همه چیز روی خودباوری، زحمت و سختی‌هایی که کشیده‌ام شکل گرفته است. بارها پیش آمد که به جای این که به من انگیزه بدهند من را تخریب کردند. شاید اگر یک مربی حرفه‌ای و با برنامه داشتم عملکردم بهتر بود و راه بهتری را انتخاب می‌کردم. باید بگویم این را بارها از مسئولان مختلف خواستم اما نتیجه‌ای در بر نداشت.

در نهایت تشکر می‌کنم از استاد پایه‌ام، استاد معصومه سلیمی که ادب و اخلاق را در ورزش از ایشان یاد گرفتم و همچنین از استاد هاجر عبادی در رأس کونگ فوی استان قم زحمات زیادی را متحمل شده و کونگ فوی بانوان قم هر چه دارد از وجود ایشان دارد. همچنین می‌خواهم از همه کسانی که کوچکترین زحمتی را طی این سال‌ها برای من کشیده‌اند سپاسگزاری کنم.